Zehn Jahre anerkannte Regional- und Minderheitensprachen in Deutschland: Schutz – Förderung - Perspektiven

Leeve Präsidentin! Min leeve Damen un Herrn! Leeve KollegInnen un Kollegen!

Wedder mol – veel to selten – sin de Regional- un Minnerheitensprooken vun uns Land anseggt op uns Tagesordnung. Fröer, mi bi´t Huus in Grotefehn in Ostfreesland worr hochdüütsch schnackt.

Ik heff Plattdüütsch von de anner Kinner in´t Dörp lernt. Ik sülvst bün keen professionellen, aber en passioneerten Plattsnacker. Mien Computer jedenfalls, as ick da an schrieben wer, hett dat allns rot anstreken mit sin Rechtschreibautomatik, all de plattdütschen Wör gefulln em nich.

Plattschnacken het een Bark Vördeele: Man kriggt en annere Stimmung bi´t Snacken. Man föhlt, dat man irgendwie tosom hört mit de, de ok platt schnacken. Man föhlt ok, dat de Soken ut uns moderne Welt, de sik nur schwor op Platt utdrücken loten, vilich gornie de wichtigsten sünt. De grötste Vördeel is ower, dat man sik in alle Fründschap Soken an Kopp schmieten kann, de op hochdütsch de reinste Beleidigung weern. Da is de fründliche Peter Harry ok ma en echten Nordstrander „Dickkopp“. Villicht is dat in de Politik mennigmol richtig, wenn man dor Plattdüütsch snacken deit. Villicht schullen wi de Schwattbrotthemen wie Föderalismusreform

un Huusholt mol op Platt beschnacken. Ik glööv, dor kunn en Masse klorer warrn.

Bi en poor Kollegen vun dit Hooge Huus un bi een Deel vun´ne Lüüd in´t Land villicht een beten döörenanner koomen, dat date en groote Ünerscheed twüschen de Regionalsprook Plattdüütsch un de Minnerheitensprooken vun uns Land – Deensch, Freesch, Sorbisch un Romanes – gifft. Plattdüütsch is keen Sprook vun een nationale Minnerheit, dat is een in ganz Norddüütschland wiet verbreete Regionalsprook – und de Minschen, de Platt schnacken sünd keen eegen Gruppe so as de Minnerheiten. Op´de anner Sied gifft dat natürli ok een Masse Sooken, de bi Platt, Deensch, Freesch, Sorbisch un Romanes glieks sünd. Fröher geef dat mool en Konkurrenz twüschen Platt, Deensch, Freesch, Sorbisch un Romanes. Avers door sünd wi all lang vun wech. Dörum dörf dat ok keen Gegen-eenanner-utspeelen vun de Sprooken op de politische oder finanzielle Ebene geven.

Hüüt is de „Druck“ vun dat Hoochdüütsche so groot worrn, dat alle annere Sprooken vun uns Land dat schwoor hemm. De Europäische Charta för de Regional- un Minnerheitenspraaken, de siet den 1. Januar 1999 als Bundesgesetz in Kraft is, is en ganz wichtigen Punkt.

Ik bedank mi bi de Groete Koalition för den geschmeidigen Andrag. De Kollegen und Kolleginnen hett al darop henwiest, dat wi mit de Verpflichtungen vun de Charta noch nich ganz liek vör sünd. Dat sehn wi von de Gröön genauso.

Allwedder een Bericht – god meent is noch lang nich god makt. Und wat wi in dissen Bericht hörn: „Keen Mensch deit so veel för de Minderheitenspraaken as disse Bundesregierung“. Tomins mit de tung, kosten dörf dat nämlich nix!

Af un an schullen wir uns överleggen, wat wi vun de Politik noch moken künnt, und af und an künnt wi ok nen beeten mehr tun. Ik glööv, dat is ganz wichtig, dormit wi unse Identität un unse Kultur fastholen doot. Wi sünd uns all enich, dat de Minnerheitenspraaken en wichtige Deel vun de Kultur un Identität Deutschlands is. Minnerheitenspraaken sind nich blots Folklore, nich blot wat Lustiges. Wer sik mol de Möög mookt un to´n Bispill Klaus Groth op Platt lesen deit, seine olen plattdüütschen Gedichten un Geschichten, de weet, wie veel Kultur und Tradition in Minnerheitenspraaken binnen is.

Wi wär dat denn, wenn sik all Bundesländer mol mit een poor vernönftige Lüt an een Disch setten und endlich mol festlegen deen, wat denn nu wirklich passieren schall. So watt nennt man auf Hochdüütsch „Konzept“.

Een Spraak lebt nur, wenn se sproken wart, wenn de Lüüd se dagdächli bruken. Un dat ward, wenn man dat ehrlich bekieken deit, jümmer ringer. We moken uns Sorgen, dat de Minnerheitenspraaken ümmer wieder torüch geiht, dat ümmer weniger Lüüd de Minnerheitenspraaken schnacken.

De Medien kunn door veel bi mooken, jüst, wenn dat in´t Radio un Fernsehen nich immer bloos Programm vör ole Lüüd geef. In de Volkssprooken kann man ok selbstbewusst un frech een Programm vör junge Lüüd mooken. Wenn de Volkssprooken en Tokunft hebben schall, denn mutt se för jung Lüüd wat bedüüden. Wenn wir as Bundesdag bloos alle poor Johr mool Platt schnacken, bringt dat nich veel.

Insofern is dat nootwennig, dat wi uns buten bedanken, nämlich bi dejenigen in de Kinnergoorns, in de Scholen, in de Hoochscholen un ok bi vele, vele, de sik ehrenamtlich dormit beschäftigen. Ick will mi ok bi all de Minschen bedanken, de helpen, de Minnerheitenspraaken to erholen. Disse Dank slütt sik mi Fraktion vull an. Velen Dank! Laten Se uns all tosomen dorför sorgen, dat de Minnerheitenspraaken ok tokünftig leevt un leven.

Und at mehr un nich weniger Lütt seggen: „Ick snack platt“, „Jeg taler dansk“, „Ik snaak frasch“, „Recu serbsce“, „Me rakrau romnes“

Veelen Dank fört Tohörn!

zurück